وجود تعداد هستههای بیشتر در بطن واحدهای پردازنده مرکزی رایزن نه تنها عملکرد آنها را در حوزه محاسبات و پردازشهای گرافیکی با فزونی بیشتر همراه ساخته، بلکه پیشرفت فناوری و گرایش بازیهای رایانهای به سمت رابطهای برنامهنویسی سطح پایین و تخصیص مساوی بار پردازشی در بین تمامی هستههای فیزیکی نیز آیندهنگری بسیار ویژهای را در نوع خود به ارمغان میآورد. اگرچه کمپانی ای ام دی نیز بهمنظور کاهش میزان فاصله موجود فناوری SMT را در بطن واحدهای پردازنده رایزن به کار گرفته است، اما این نکته را نیز باید مدنظر داشت که فناوری HT سالیان بسیاری میباشد که توسط کمپانی اینتل به کار گرفته شده و این مهم آن را به درجه مناسبی از بلوغ پرورش داده است، اما فناوری پردازشهای چند رشتهای همزمان به تازگی توسط ای ام دی مورد استفاده قرار گرفته است. تراشه هدایتگر X370 در حالت کلی عنوان پرچمداری واحدهای نسل فعلی را به دوش کشیده و عبارت X در عنوان آن نیز نمایانگر اصطلاح “اکستریم” میباشد که مستقیماً چیپستهای رده گران قیمت کمپانی رقیب نظیر Z270 و X99 را هدف قرار داده است. که عبارت اند از 8 بلوک 32کیلوبایتی با 8 راه دسترسی چه در بخش داده و چه در بخش دستور العمل در سطح 1 حافظه کش و همچنین 8 بلوک 512 کیلوبایتی با 8 راه دسترس در سطح دوم حافظه کش و همچنین دارا بودن 2 بلوک 4 مگابایتی در سطح سوم حافظه کش معماری نوینی برای بهبود راندمان پردازندخ رایزن 7 4800h به وجود آورده است.
آیا اینتل با مقایسه تفاوت ها بهتر است یا ای ام دی؟ در تراشههای ساخت هر دو کمپانی یکسان بوده و از این بابت برتریهای به خصوصی را نسبت به یکدیگر بهرهمند نمیباشند (تراشههای هدایتگر کمپانی ای ام دی در حقیقت از پورتهای ساتا III بیشتری را نیز پشتیبانی مینمایند، زیرا هر درگاه ساتا اکسپرس در حالت کلی تعداد دو درگاه معمول ساتا III و اتصال کوچک دیگری را در قالب ساختاری خود جای داده است). نکته دیگری که توجه به آن حائز اهمیت است عملکرد بسیار ضعیف پردازندههای مرکزی i7 6950x و i7 6900k میباشد. 64 استفاده کند. طی سالهای گذشته، AMD در این رقابت همواره چند پله پایینتر از رقیب خود بوده است. همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید پردازندههای مرکزی کمپانی AMD تحت شدیدترین فشارهای ایجادی توسط نرمافزار OCCT عملکرد بسیار مناسبی را در زمینه دفع حرارت تولیدی از خود بروز دادهاند، در این حالی است که دمای شدید پردازنده i7 7700K با وجود تعداد هستههای کمتر قابل قبول نمیباشد. همچنین حضور استاندارد PCI Express 4.0 برای اولین بار در دنیا که توسط پلتفرم AMD Valhalla با پردازندههای رایزن 3000 و چیپست AMD X570 آغاز به کار خواهد کرد نیز نکتهای قابل توجه است.
اما کاربرانی که گاهی اوقات از پردازنده ی خود قدرت بیشتری می خواهند تنظیماتی و تغییراتی در پردازنده به وجود می آورند که به اورکلاک کردن معروف است. همانطور که مستحضر هستید پردازندههای مرکزی رایزن در قالب طبقهبندیها مختلفی از جمله Ryzen 5 ،Ryzen 7 و Ryzen 3 به بازار عرضه شدهاند که وجود واحدهای پردازشگر متنوع و گوناگونی در بطن هر کدام از آنها نه تنها طیف گستردهای از مخاطبان و مصرفکنندگان را تحت پوشش خود در آورده، بلکه خلأ محصولاتی موجود در بازار را نیز تا حدود فراوانی مرتفع نموده است. جهت کسب اطلاعات بیشتر به مقاله “بررسی کامل معماری AMD Ryzen و چیپستهای سری 300” مراجعه فرمایید. حال که با قابلیتها و ویژگیهای قابل پشتیبانی توسط تراشههای هدایتگر هر دو کمپانی مذکور آشنایی پیدا کرده و دانستیم که کدام یک نسبت به واحدهای رقیب برتریهای اندکی را بهرهمند میباشند، زمان آن رسیده است تا به بررسی عملکرد و کارایی پردازندههای مرکزی پرداخته و دریابیم که آیا خرید محصولات کمپانی اینتل با توجه به وضعیت فعلی از توجیه منطقی برخوردار هستند یا خیر. واحد پردازنده مرکزی آبیرنگ مورد استفاده با برخورداری از پتانسیل مناسبی جهت به انجام رسانی طیف گستردهای از انواع و اقسام فعالیتهای گوناگون بهصورت مطلوب، در بسیاری از تست و بررسیهای مختلف اغلب در فیمابین پردازندههای مرکزی 1700X و 1800X ظاهر گشته و عملکرد آن گاهی اوقات در برنامههایی که وابستگی شدیدی به پردازشهای تک هستهای دارند، از قدرتمندترین پردازنده مرکزی کمپانی رقیب (Ryzen 7 1800X) نیز پیشی میگیرد، لذا فاکتور قیمت مناسب نیز آن را به محصولی ایدهآل جهت انتخاب مبدل مینماید، اما آیا توجه به پارامترهای دیگر در افزایش ارزش خرید آن تأثیرگذار هستند؟
به همین منظور ما به مقایسه CPU های Intel و AMD پرداختهایم تا بتوانیم انتخاب بهتری داشته باشیم. تراشه Mendocino قرار است به ادعای AMD «بازتعریف لپتاپهای روزمره» باشد چرا که گزینهای اقتصادی محسوب میشود و میتواند عمر باتری دستگاه را بالا ببرد. برای مثال یک پردازنده 4 هسته با یک بخش گرافیک ترکیب شده است که در نتیجه آن سرعت بسیار بیشتر از گرافیک های یکپارچه شده Intel را در اختیار ما قرار می دهد. اکنون با جمعبندی تمامی توضیحات ارائه شده در این بخش از مقاله و کسب یک نتیجه کلی در میابیم که تراشههای هدایتگر کمپانی اینتل در حالت کلی ویژگیهای فراتری نظیر تعداد مسیرهای بیشتر انتقال اطلاعات را در اختیار مصرفکنندگان خود قرار میدهد، اما همانطور که پیشتر نیز اشاره شد این تعداد مسیر باید توسط سختافزارهای مختلفی مورد استفاده قرار گیرند. افزایش تعداد ویژگیهای قابل ارائه توسط یک محصول بدون شک فزونی قیمت تمام شده آن را به دنبال دارد و این مهم در صورت بلا استفاده ماندن قابلیتها ضررهای مالی مختلفی را به فرد مصرفکننده وارد مینمایند.